Όσο κατακάθεται ο κουρνιαχτός της “επιτυχίας” και σκορπίζουν στον αέρα της πραγματικότητας οι αλαλαγμοί της “εθνικής νίκης”, καλό είναι όλοι μας, κυβερνώντες και κοινωνία να πάψουμε επιτέλους να βαυκαλιζόμαστε με τις αυταπάτες και τους στρουθοκαμηλισμούς μας, και να δούμε τι θα κάνουμε. Άμεσα και αποφασιστικά. Γιατί χρόνος δεν υπάρχει.
Ούτε από μηχανής λύση...
Το χρέος (αφήστε τι ψελλίζει η κυβέρνηση) δεν πρόκειται να τεθεί -αν τεθεί- στα σοβαρά στο τραπέζι, πριν από το 2018, στην καλύτερη περίπτωση. Κι' αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουμε πετύχει μέχρι τότε όλους τους (υπερφιλόδοξους) στόχους της τελευταίας συμφωνίας. Η πανηγυρικά διαφημισμένη “υπέρ-δόση”, θα δοθεί σε... δυο δόσεις, με την πρώτη στα μέσα, λένε, Ιουνίου ΑΦΟΥ υλοποιήσουμε κάποια προαπαιτούμενα που... ξεχάσαμε να περιλάβουμε στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την περασμένη Κυριακή. Και δεν είναι ούτε λίγα ούτε εύκολα:το ΕΚΑΣ, που μεγαλόθυμα “χάρισε” (σ' ότι αφορά την επιστροφή του ήδη καταβληθέντος), θα πρέπει να επιστραφεί στο δημόσιο, ή η πλήρης κατάργησή του ν' αρχίσει άμεσα. Που σημαίνει, ότι πρέπει να ξανανοίξει το ασφαλιστικό, που μόλις πριν 7 μέρες ψηφίστηκε!
Θα πρέπει μέχρι τα μέσα Ιουνίου να έχουν δρομολογηθεί οι αποκρατικοποιήσεις, με πρώτη αυτή του “Ελληνικού”. Αναφορικά με τα “κόκκινα δάνεια” των επιχειρήσεων, οι δανειστές επιμένουν να μην εξαιρεθούν (όπως προβλέπει το πολυνομοσχέδιο) αυτά που έχουν εγγύηση του δημοσίου. Μια διόλου “μικρή” λεπτομέρεια. Δάνεια με εγγύηση του δημοσίου, έχουν μόνοι δημόσιοι οργανισμοί και επιχειρήσεις του δημοσίου και φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Που σημαίνει ότι αν περιληφθούν και αυτά (αφού τροποποιηθεί το πολυνομοσχέδιο), το πιθανότερο είναι μια ΔΕΚΟ ή ένας δημόσιος οργανισμός να περάσει στο άψε-σβήσε στον έλεγχο των funds που θα αγοράσουν το δάνειο τους...
Αν οι “λεπτομέρειες” αυτές δεν τακτοποιηθούν μέσα στις επόμενες 15 μέρες, η πρώτη υποδόση της... δόσης, δεν πρόκειται να καταβληθεί. Ας πούμε, όμως, ότι η κυβέρνηση θα βρει τρόπο να... ξενομοθετήσει ότι νομοθέτησε την περασμένη Κυριακή, και θα επινοήσει τον επικοινωνιακό τρόπο να παρουσιάσει την εξέλιξη αυτή ως νέα εθνική “επιτυχία”. Ο ψηφισμένος από την Βουλή “κόφτης”, στον οποίο περιλαμβάνονται μισθοί και συντάξεις ( θυμάστε τον κ. Τσίπρα να λέει ότι “μισθοί και συντάξεις εξαιρούνται από τον κόφτη, είναι κόκκινη γραμμή μας...”!) για να ΜΗΝ ενεργοποιηθεί αυτόματα, θα πρέπει το 2018 να έχουμε περάσει στην ανάπτυξη και να έχουμε πλεονάσματα της τάξης του 3,5%! Δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός αναλυτής, οργανισμός που να θεωρεί αυτόν τον στόχο εφικτό. Και τον... Χριστό που ρώτησαν, τους είπε ότι τα θαύματα έχουν τελειώσει. Το ΔΝΤ, επιμένει ότι αυτές οι προβλέψεις είναι ανώφελοι τακτικισμοί προς αγορά χρόνου. Οι δανειστές, η Κομισιόν,, το eurogroup, για τους δικούς τους λόγους (να δουν τι θα γίνει με το βρεταννικό δημοψήφισμα, να γίνουν και οι γερμανικές εκλογές του χρόνου...), απλώς καμώνονται ότι το πρόγραμμα “περπατάει”. Για να κερδίσουν κι' αυτοί χρόνο. Και... βλέποντας και κάνοντας. Τυχαίο είναι ότι επέβαλλαν το “υπερταμείο” πώλησης του συνόλου της δημόσιας περιουσίας, να έχει διάρκεια... 99 ετών; Έχετε ξανακούσει δανειστή να επιβάλλει διατήρηση της υποθήκης για...80 χρόνια αφού αποπληρωθεί το δάνειο; Γιατί, θεωρητικά, το ελληνικό χρέος προβλέπεται να έχει αποπληρωθεί το 2030...
Απλά πράγματα: τα νούμερα, δεν βγαίνουν. Ο “κόφτης”, είναι σωστό μέτρο (όλοι κόβουμε, όταν ο προϋπολογισμός μας δεν βγαίνει...), αλλά όχι με την παράλληλη δέσμευση για πλεονάσματα ύψους 3,5%, που οι δανειστές μας επιμένουν ακατέβατα. Πλεονάσματα και μη εφαρμογή του “κόφτη”, επιτυγχάνονται μόνο αν η χώρα περάσει άμεσα σε ρυθμούς ανάπτυξης-κι' εμείς τρέχουμε ακόμη με ύφεση. Και την ανάπτυξη, δεν την... παραγγέλνεις sur mesure- μόνο ο Τσίπρας θεωρεί την ανάπτυξη ως κάτι που το παραγγέλνεις και... το εξαγγέλλεις!
Κι' ας πούμε ότι από την... δεύτερη υποδόση της δόσης (αν και όταν την πάρουμε, αφού συμφωνήσουμε σε αιματηρή αναθεώρηση της τελευταίας ψηφισμένης συμφωνίας) πέσουν κάποια χρήματα στην αγορά, με την μορφή της εξόφλησης κάποιων χρεωστούμενων του δημοσίου σε ιδιώτες και επιχειρήσεις. Θα υπάρξει περιορισμένη ανακούφιση της αγοράς, τα χρήματα αυτά θα τζιραρισθούν δυο- τρεις φορές, αλλά η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει με την ικανοποίηση κάποιων πιεστικών αναγκών των καταναλωτών ή με αγορές... εισαγόμενων προϊόντων. Γιατί η Ελλάδα δεν παράγει σχεδόν τίποτε! Ακόμη και την ταπεινή πατάτα, το μπρόκολο και τα λεμόνια τα εισάγουμε...
Η ανάπτυξη, επιτυγχάνεται μόνο με επενδύσεις. Ξένες και εγχώριες. Με το μπάχαλο (φορολογικό, διοίκηση, διαφθορά, γραφειοκρατία, στην ουσία κλειστές τράπεζες, διεθνή αναξιοπιστία της χώρας, αβεβαιότητα κλπ, κλπ) και την ανασφάλεια που έχει παγιωθεί τα 7 τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ξέρετε πολλούς... φιλέλληνες επενδυτές να ρισκάρουν τα χρήματά τους εδώ; Και οι ΄Έλληνες επιχειρηματίες, στους οποίους ας πούμε καταβληθούν οι οφειλές του δημοσίου, φαντάζεσθε ότι μόλις πάρουν τα χρήματα θα... σπεύσουν να τα επενδύσουν, ή θα τα κρατήσουν καβάντζα για τις σκοτεινές και αβέβαιες μέρες που έρχονται;
Η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς διάλυσης και προοδευτικής χρεοκοπίας τα αρκετά τελευταία χρόνια. Παρέλκει, αυτή την στιγμή, ο επιμερισμός και η απόδοση ευθυνών-φταίμε όλοι! Το τελευταίο μνημόνιο (και τα προηγούμενα, άλλωστε...) καθώς και η μόνιμη πλέον εποπτεία μας από τους δανειστές, είναι μια λίαν επώδυνη, αιματηρή διαδικασία. Ακόμη και στην μνημονιακή εποχή, χάσαμε ευκαιρίες, σπαταλήσαμε τον χρόνο που κερδίζαμε με αυταπάτες για επιστροφή στις... παλιές καλές μέρες, ποτέ δεν θελήσαμε (κυβερνώντες, κυρίως, αλλά και κοινωνία) να αποδεχθούμε ότι αυτά που ξέραμε πέρασαν, και πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή, φευ από χαμηλότερο επίπεδο, αλλά μια αρχή που να επιτρέπει ελπίδες αναγέννησης για το μέλλον. Με θυσίες, κόπο, σκληρή δουλειά, αυτοπεριορισμό...
Ας μην γελιόμαστε άλλο. Και ο χρόνος εξαντλείται δραματικά. Ίσως αυτή η ευκαιρία, με τις όποιες αιματηρές υποχωρήσεις κάνουμε, να είναι η τελευταία-μετά το χάος. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, ανασυγκρότησης, νέο ρεαλιστικό μοντέλο παραγωγικής ανάπτυξης, στοχευμένο και κλιμακωτά επιδιωκόμενο. Που θα δεσμεύει και τούτη αλλά και τις επόμενες κυβερνήσεις, ασχέτως “ιδεολογικού” πρόσημου. Ας σώσουμε πρώτα την “παρτίδα”, ας μείνουμε στο παιγνίδι, και μετά θα έχουμε χρόνο για κόντρες και αντιπαραθέσεις. Νοούνται, ας πούμε, ελπίδες για ανάπτυξη -ιδίως στην βαριά βιομηχανία μας, τον τουρισμό- με... αύξηση των ήδη μη ανταγωνιστικών τιμών και επιβάρυνση του ΦΠΑ στις κατ' εξοχήν προσελκύουσες τουρίστες περιοχές;
Αλλιώς, “αποχαιρέτα την Ελλάδα που φεύγει...”