Αναστάσιμες ημέρες, δυο εικόνες – τόσο, μα τόσο, διαφορετικές – αποτυπώνουν αυτό που βιώνουμε ως κοινωνία.
Η μια μισητή, μουντή, αραχνιασμένη, φρικαλέα. Του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου.
Ο ρασοφόρος, έβγαλε όλο το μίσος που φωλιάζει στην ψυχή του, τις ημέρες Αγάπης. Παρακάλεσε τον Εσταυρωμένο Χριστό (!) «να σαπίσει το χέρι του Φίλη αν έχει υπογράψει τέτοια διατάγματα κι αν υπογράψει ακόμη περισσότερα». Οσο για τους άθεους «ευχήθηκε» αν φάνε κρέας «να γίνει δηλητήριο και να τους τρυπήσει το στομάχι» και «να γίνει πέτρα και να μην το χωνέψουν».
Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν ο ίδιος ο Εσταυρωμένος, στο όνομα του οποίου οι κάθε λογής (ρασοφόροι και μη) Αμβρόσιοι, έχουν κάνει διαχρονικά εγκλήματα: Πνευματικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, πολιτικά.
Αναρωτιέμαι επίσης, τι θα σκέφτηκε για την Ορθόδοξη πίστη, όποιος Ισλαμιστής, Ινδουιστής ή Καθολικός τον άκουσε. Αναρωτιέμαι τι θα αναλογίστηκε ο πρόσφυγας που βρίσκεται στην Ελλάδα.
Εβλεπα το βίντεο και σάστιζα. Οχι από το κήρυγμα μίσους του εν λόγω ιερέα (τρομάρα του). Οι απόψεις του είναι γνωστές και θλιβερές. Αλλά γιατί κανείς από το «ποίμνιο» δεν αντιδρούσε.
Ωσπου μια κυρία, βγήκε μπροστά. «Αυτό δεν είναι αγάπη» του φώναξε για να προκαλέσει τις νέες τσιρίδες του Αμβρόσιου.
Η γυναίκα μόνη της, υπερασπίστηκε με πάθος, το κήρυγμα Αγάπης του Χριστού, ενώ το πλήθος σώπαινε. Αυτό το ανώνυμο πλήθος, είναι αυτό που «σταύρωσε» και πρόδωσε τον Χριστό. Αυτό το φοβισμένο, ανώνυμο «ποίμνιο» λειτουργεί σαν κοπάδι πρόβατα. Και η σιωπή δεν είναι χρυσός. Είναι συνενοχή.
Η γραφική φιγούρα του άντρα που έσπευσε να προστατεύσει τα αυτιά του Αμβρόσιου από την εκκωφαντική διαμαρτυρία της κυρίας, ήταν απλώς μια ακόμη επιβεβαίωση περί του μάταιου των πραγμάτων.
Η δε ατάκα του ίδιου αυτόκλητου υπερασπιστή του Μητροπολίτη στο τέλος, είναι ενδεικτική γιατί φτάσαμε ως εδώ: «Πού είναι η Αστυνομία; Κρύβεται; Φοβώνται τους κομμουνιστάς;» αναρωτιώταν μπροστά στην κάμερα. Θλίψη και οιμωγή.
Ο ένας, ρασοφόρος, με χρυσοποίκιλτα ρούχα, τιάρες, μίτρες και άμφια, έχει μάθει να ζητάει και να παίρνει. Χωρίς αιδώ.
Ο άλλος, με τριμμένα ρούχα, κουρελής, άστεγος, έχει μάθει να δίνει. Με την ψυχή ολόρθα, αξιοπρεπής, αλληλέγγυος.
Ευτυχώς, από τις μαύρες σκέψεις, με έσωσε η άλλη εικόνα.
Ενθαρρυντική, ρωμαλέα σαν σφυρί, δυνατή, εκκωφαντική. Ενα πείραμα που έκανε μια ομάδα νέων παιδιών στο κέντρο της Αθήνας. Ενας εξ αυτών, παρίστανε τον άστεγο και ζητούσε μια μικρή βοήθεια για να φάει. Ολοι – μα όλοι – τον αντιμετώπισαν ως συνήθως: Από ευγενική άρνηση, μέχρι αδιαφορία. Και από ειρωνεία μέχρι σκαιότητα.
Ωσπου, στο πλαίσιο του κοινωνικού πειράματος, προσέφεραν σε έναν πραγματικό ηλικιωμένο άστεγο δύο σουβλάκια. Εκείνος τα πήρε με μια αξιοπρέπεια που συναντάς σπάνια πια. Οταν ο πιτσιρικάς, δήθεν άστεγος, του ζήτησε βοήθεια, ο παππούς, χωρίς δεύτερη σκέψη, του είπε απλά: «Πάρε αυτό» και του έδωσε όλη τη σακούλα με τα σουβλάκια.
Οταν συγκινημένοι οι συντελεστές του πειράματος τον ευχαρίστησαν, απάντησε: «Με την ψυχή μου το έδωσα Εχω μάθει έτσι από μικρός, να δίνω. Και ας στερούμαι. Μπορεί να μη φάω εγώ για να φάει ο άλλος».
Ο ένας, ρασοφόρος, με χρυσοποίκιλτα ρούχα, τιάρες, μίτρες και άμφια, έχει μάθει να ζητάει και να παίρνει. Χωρίς αιδώ.
Ο άλλος, με τριμμένα ρούχα, κουρελής, άστεγος, έχει μάθει να δίνει. Με την ψυχή ολόρθα, αξιοπρεπής, αλληλέγγυος.
Ποιος απ' τους δυο, άραγε, θα έπρεπε να είναι ο εκπρόσωπος του Θεού επί της γης, αν γίνονταν όλα σωστά σε τούτο τον κόσμο;
Καλό Πάσχα. Και επειδή Πάσχα σημαίνει «πέρασμα» στα εβραϊκά, καλό «πέρασμα» σε άλλο επίπεδο ανάτασης, ψυχικής και πνευματικής.