Αυτή είναι η κατάσταση στο λιμάνι στον Πειραιά από τη δική μου εμπειρία τις τελευταίες 3 εβδομάδες στην Πύλη Ε2, βοηθώντας να φροντίσουμε όλες τις ανάγκες των προσφύγων που ζούνε (ζούσανε) εκεί, μιας και υπήρχε απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε φροντίδας από την ελληνική κυβέρνηση.
Ο λόγος που έχουν κολλήσει τόσοι πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά τόσον καιρό είναι επειδή η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να ετοιμάσει αξιοπρεπή και ανθρώπινα προσφυγικά camps (η λέξη «στρατόπεδο» ακούγεται τόσο χάλια) να τους δεχτούν και άρα δεν είχαν που να πάνε. Κανένας από αυτούς δεν έχει διαλέξει να ζει στον Πειραιά κάτω από τις πραγματικές άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους. Το μόνο που θέλουν όλοι τους είναι να βρεθούν κάπου που να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια μέχρις ότου να μπορέσει να ξεκινήσει η διαδικασία αίτησης ασύλου τους.
Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες είναι εδώ και εβδομάδες απόλυτα διαθέσιμη να προσφέρει την τεράστια εμπειρία της και τα υλικά της και για την επιλογή κατάλληλων περιοχών για προσφυγικά camps καθώς και για τον εξοπλισμό, οργάνωση και διαχείρισή τους. Για να το κάνει αυτό ομως χρειάζεται την επίσημη πρόσκληση της κυβέρνησής μας. Η κυβέρνησή μας για κάποιους παράξενους δικούς της και ανεξήγητους για εμένα λογους δεν το έχει κάνει ακόμα αυτό. Σαν αποτέλεσμα έχει ετοιμάσει συχνά προσφυγικά camps σε συνθήκες πραγματικά άθλιες και κανείς μας ποτέ δεν θα δεχόταν να καθίσει εκεί. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επιστρέφουν μερικοί από τους ανθρώπους αυτούς πίσω.
Πολλά από τα προσφυγικά camps λειτουργούν καλά και κάτω από πολύ καλές συνθήκες άλλα έχουν γεμίσει, άλλα δεν είναι ακόμα έτοιμα, άλλα έχουν πολύ καλές πιθανότητες να γίνουν καλύτερα και άλλα είναι πραγματικά απαράδεκτα και άθλια. Χωρίς κατάλληλη πληροφόρηση ή προετοιμασία, με πούλμαν να εμφανίζονται από το πουθενά και ξαφνικά να ζητάνε σε ανθρώπους, που έχουν ήδη ακούσει ή δει χάλια πράγματα, να ανέβουν να πάνε στο άγνωστο νομίζω ότι δεν είναι παράλογο να μην δέχεται κάποιος να ανέβει. Εμείς τι θα κάναμε αν ήμασταν στην θέση τους;
Οι φασαρίες μεταξύ των προσφύγων που έχουν ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό είναι ως ένα σημείο απόλυτα αναμενόμενες. Ανθρωποι που ζούνε εδώ και καιρό ο ένας απάνω στον άλλον σε πραγματικά εξευτελιστικές συνθήκες, μια διεθνή πραγματικότητα που έχει αποφασίσει ότι μόνο οι Σύριοι και οι Ιρακινοί και κανένας Αφγανός, ό,τι και αν έχει περάσει στον πόλεμο εκεί, δεν είναι πρόσφυγας πλέον, μαζί με έναν αριθμό νέων ‘τσιτωμένων’ αγοριών που ταξιδεύουν μόνοι τους, είναι γεμάτα αδρεναλίνη και τεστοστερόνη, και είναι έτοιμοι να πλακωθούν για μια πρίζα φορτιστή κινητού ή για το ποιος μπήκε μπροστά στην σειρά φαγητού, καθώς και μια απόλυτη έλλειψη κατανόησης όλων μας για τις πλούσιες κουλτούρες, θρησκείες και ιστορίες των διαφορετικών ανθρώπων που ζούνε μαζί μας, καμιά πληροφόρηση από το κράτος για το τι γίνεται, όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια απίστευτα εκρηκτική κατάσταση.
Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά λύνονται εύκολα αν η κυβέρνηση δεχτεί ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτήν την κρίση μόνη της και ζητήσει και δεχτεί να αναλάβει την διαχείριση της σε συνεργασία με διεθνής οργανισμούς και ανθρώπους που έχουν τεράστια εμπειρία σε αυτά που κάνουν.
Πέρα από τις σκηνές βίας και δράματος που έχουμε ζήσει όλοι μας τον τελευταίο καιρό στο λιμάνι του Πειραιά εγώ και θα έλεγα όλοι οι εθελοντές εκεί έχουμε προσωπικά ζήσει και γνωρίσει απίστευτους ανθρώπους ανάμεσα στους πρόσφυγες που είναι εδώ. Φιλειρηνικούς οικογενειάρχες, χήρες πολέμου που ταξιδεύουν μόνες με τα παιδάκια τους, τραυματίες από βόμβες, γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, νέα προσφυγόπουλα από όλες τις χώρες που μεταφράζουν για εμάς 24 ώρες το 24ωρο, φιλειρηνικές οικογένειες που φροντίζουν τους τραυματισμένους τους και τα παιδιά τους, άνθρωποι που έχουν φύγει από μια φρίκη και έχουν σκάσει σε μια καινούργια, Οι περισσότεροι ψάχνουν μόνο την ειρήνη. Οι περισσότεροι είναι είτε σωματικά είτε ψυχολογικά τραυματισμένοι. Αν μη τι άλλο, όλοι χρήζουν μια αξιοπρεπή μεταχείριση. Πέρα από τους εθελοντές στο λιμάνι του Πειραιά και τα προσφυγικά camps που λειτουργούν σωστά αυτό, αυτήν την στιγμή, δεν γίνεται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος πέρα πιθανώς από εγωισμούς και άγνοια να συνεχίσει να είναι έτσι η κατάσταση.