Τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, σ' ότι αφορούν το προσφυγικό πρόβλημα, επιβεβαιώνουν δυστυχώς την δομική αδυναμία της Ευρώπης να λειτουργεί ευέλικτα και μ' αντανακλαστικά άμεσα, ανάλογα των απαιτήσεων που επιβάλλουν οι συγκυρίες και τα προβλήματα που προκύπτουν. Και αποκαλύπτουν την γύμνια, την ταραχή και την αμηχανία της να προσαρμοστεί στις περιστάσεις, με αποτέλεσμα ν' αφήνεται χώρος για την ανάπτυξη συμφεροντολογικών εθνικών χειρισμών που συνολικά αναιρούν αυτήν την ίδια την “Ενωμένη” Ευρώπη”...
Δεν είναι, δυστυχώς, τωρινή μόνο διαπίστωση. Χτισμένη (από την εποχή της ΕΟΚ) σε συνθήκες σχετικής ευφορίας, ηρεμίας και σχεδόν παγιωμένης ευημερίας, έριξε το κύριο βάρος της στα εμπορικά και οικονομικά ζητήματα, αποβλέποντας σε μια ρυθμιστική “ευταξία” που θα της επέτρεπε την απρόσκοπτη ανάπτυξή της. Ο συνεταιριστικός χαρακτήρας της, υποχρέωσε τα μέλη της να πορεύονται με αργούς ρυθμούς, με ατέλειωτες διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς, τους οποίους επέτρεπαν οι συγκυρίες -και οι συσχετισμοί- των χρόνων εκείνων. Έμαθε να κινείται σαν... τεράστιο τάνκερ, που για να σταματήσει ή ν' αλλάξει πορεία, αναγκαστικά εκινείτο με την “κεκτημένη” για μεγάλο διάστημα. Πολύ λίγες, και συγκριτικά επουσιώδεις, οι ανάγκες της εκείνη την ήρεμη περίοδο να υποχρεωθεί σε άμεσες και επείγουσες ανατροπές και επανασχεδιασμούς...
Το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι δραματικές ανακατατάξεις, η επελθούσα (ασχεδίαστα, άγαρμπα, βουλιμικά...) παγκοσμιοποίηση, η ριζική ανατροπή του γεωπολιτικό-οικονομικού τοπίου, η ανάγκη ταχύτατων αναπροσαρμογών, βρήκαν την Ευρώπη απροετοίμαστη, αμήχανη. Και ιδεολογικοπολιτικά, αλλά και -κυρίως- σ' επίπεδο θεσμών και δομών εντελώς ανοργάνωτη, σπασμωδική.
Η ελληνική κυβέρνηση, δείχνει “ικανοποιημένη” από το γεγονός ότι ο κίνδυνος ουσιαστικής αποπομπή της από την ζώνη Σένγκεν, πήρε... χρονική παράταση, μέχρι την νέα Σύνοδο Κορυφής της 6ης Μαρτίου. Αλλά, αυτή η προοπτική, παραμένει ζώσα και απειλητική. Η... περιβόητη ευρωπαϊκή “συνοχή” και “αλληλεγγύη”, αποδεικνύεται αξία ουσιώδης αλλά... εν ανεπαρκεία! Πίσω από τα λόγια και τις αποσπασματικές “στηρίξεις” της Ελλάδος, κρύβονται υποκρισίες και σκοπιμότητες (πολικές και εκλογικές...) που έχουν αναδεχθεί όλο αυτό το διάστημα που διαρκεί η προσφυγική κρίση. Και δεν είναι λίγες αυτές οι “σύμμαχες” χώρες που ανοικτά και επίσημα έχουν καταστήσει σαφές ότι... “λύση” θα ήταν για την “Ενωμένη Ευρώπη”, ο εγκλωβισμός των προσφυγικών ροών στην Ελλάδα! Λύση αδιέξοδη, προβληματικότερη του... ίδιου του προβλήματος, αντίθετη με τις “κοινές ευρωπαϊκές αξίες”, αλλά για τις ίδιες βολική. Στην λογική του “μακρυά από μας” τώρα, και αύριο “βλέπουμε”,
Λόγω του άμεσου κινδύνου γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή εξ αιτίας του συριακού προβλήματος ,και του απολύτως συνδεόμενου με αυτό κουρδικού ζητήματος που αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη της Τουρκίας, η Ευρώπη όπως και η Δύση γενικότερα παρ' ότι αντιλαμβάνονται τον εκβιασμό που επιχειρεί η Άγκυρα με μοχλό το προσφυγικό, αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Και δεν απαντούν στην “σύμμαχο” με τον τρόπο και τα μέσα που της αρμόζουν. Αυτό το εκμεταλλεύεται το καθεστώς Ερντογάν, και δρα ανάλογα. Ενδεχομένως ν' αποδειχθεί ότι η στρατηγική της να το παρατραβάει στα άκρα, θα της γυρίσει μπούμερανγκ. Αλλά μέχρι τότε, σε ασφυκτικό κλοιό πιέσεων και εκβιασμών, θα παραμένει η Ελλάδα. Με τα τόσα παράλληλα ανοικτά μέτωπα που έχει να διαχειρισθεί...
Προσώρας, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι απλώς πήραμε αναστολή “εκτελέσεως”. Και να σχεδιάζουμε τις ενέργειές μας, να προετοιμάζουμε την άμυνά μας ( υπογραμμίζοντας συνεχώς την ευρωπαϊκή προσήλωσή μας με πράξεις και υλοποίηση των δεσμεύσεών μας...), χωρίς αυταπάτες. Μ' επίγνωση ότι ο κίνδυνος, που απειλεί να γίνει έσχατος, όχι μόνο εξακολουθεί υφιστάμενος, αλλά καραδοκεί κι' όλας γιατί τον συντηρούν και τον εκμεταλλεύονται δυνάμεις υπέρτερες και απρόβλεπτες...