Ο νόμος πού πέρασε στην Βουλή ,“μες σε καπνούς και σε βρισιές...”, αφορούσε την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, για την αποκατάσταση των ανθρώπινων ατομικών δικαιωμάτων τους, την ισότητά τους με τα ετερόφυλα ζευγάρια, για το οποία το “σύμφωνο” ισχύει από καιρό. Αυτό, και τίποτε περισσότερο...
Δεν είχε να κάνει ούτε με... τον γάμο κάποιου άνδρα “με την καμήλα του!” όπως χυδαία και ηλίθια υπαινίχθηκε ο “ψεκασμένος” κυβερνητικός εταίρος του κ. Τσίπρα, ούτε καν τις σεξουαλικές προτιμήσεις και “παρεκτροπές” κάποιων, τις οποίες ο “άγιος” Πειραιώς χρέωσε αποκλειστικά στους ομοφυλόφιλους, λες και η Εκκλησία ( η οποία “δεν ξέρει” τι συμβαίνει στα ανώτερα δώματα του σεπτού οικοδομήματος της...), γνωρίζει τι και με πόσες... παραλλαγές παίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των κρεβατοκάμαρων των ζευγαριών. Στρέϊτ ή γκέι...
Ειπώθηκε κατά κόρο από διάφορες πλευρές, ότι ο νόμος αυτός ήταν ευρωπαϊκή συμβατική υποχρέωση της χώρας μας, η οποία έχει καταδικασθεί από ευρωπαϊκά δικαστήρια για την μη τήρησή της. Σωστό είναι αυτό, αλλά σε τελευταία ανάλυση, τι σημασία έχει; Γιατί, δηλαδή, να πρέπει πάντα να “υποχρεωνόμαστε” να εναρμονιζόμαστε νομικά με τα διεθνώς ισχύοντα, πάντα τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, και να μην πρωτοπορούμε εμείς στην αφτιασίδωτη και απροσχημάτιστη αναγνώριση της πραγματικότητας; Για να τηρούμε τα συντηρητικά μας προσχήματα, ότι εκόντες άκοντες συρόμεθα προς αυτή την κατεύθυνση; Για να έχουν την επικοινωνιακή μικροπολιτικάντικη άνεση οι πολιτικοί μας ηγέτες και να συμμορφώνονται με τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, αλλά και να μην χάνουν τα ψηφαλάκια των “συντηρητικών” που παρεπιδημούν σ' όλο το ιδεολογικό φάσμα;
Δεν θα περίμενε κανείς από την Εκκλησία να συγκατανεύσει στην -έστω και έμμεση, όπως γίνεται με το σχετικό νομοθέτημα- “αναγνώριση” (λες και την χρειάζεται για να υπάρχει...) της ομοφυλοφιλίας. Κι' ας γνωρίζει από... μέσα κι' από πρώτο χέρι, τι συμβαίνει στην άβυσσο των σεξουαλικών “ιδιαιτεροτήτων”, ομόφυλων η ετερόφυλων ερωτικών ζευγαριών. Το πολύπλοκο και αδιαβάθμητο πεδίο της σεξουαλικής διέγερσης, άλλωστε, αναγνωρίζεται από όλους ότι υπάρχει, και επιβιώνει, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του ζωικού είδους στην γη. Η “εξαίρεση” της μη κανονικότητας, είναι αυτή που εξασφαλίζει ακριβώς την ισορροπία της πολυσύνθετης και συχνά αντιφατικής “κανονικότητας”. Κοινός τόπος στον κόσμο της επιστήμης και της έρευνας...
Η Εκκλησία,όμως, ως συντηρητικός οργανισμός (αντίθετα με την διδασκαλία του ιδρυτή της...) έχει τους δικούς της κανόνες, απευθύνεται στο δικό της κοινό, και ως “κοινότητα”, έχει και το δικαίωμα να τους επιβάλλει-άσχετα με το αν εισακούονται και τηρούντα κι' όλας από όλα τα “μέλη” της. Έχει την δική της υποκρισία, τους δικούς της αργόσυρτους ρυθμούς προσαρμογής στην πραγματικότητα. Εδώ μέχρι πριν κάποιους αιώνες έστελνε στην πυρά ανθρώπους γιατί υποστήριζαν ότι “η Γη γυρίζει...”! Εδώ καλά-καλά θεωρούσε “αμαρτία” την χρήση προφυλακτικών κατά την ερωτική πράξη, μέχρι ν' αρχίσει να θερίζει το AIDS! Εδώ, ακόμη και σήμερα, κατά βάθος θεωρεί ότι οι άνθρωποι πρέπει να συνευρίσκονται μόνο... για την διαιώνιση του είδους, έχει ποινικοποιήσει την ηδονή! Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι...
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτό το πρώτο βήμα με το “σύμφωνο συμβίωσης”, θ' ανοίξει στο προσεχές μέλλον (όπως έγινε και σε άλλες χώρες) και πιο δύσκολη περπατησιά, σε περισσότερο δύσβατο και προβληματικό έδαφος. Κυρίως, σ' ότι (θα) αφορά και την δυνατότητα ομόφυλων ζευγαριών να υιοθετούν παιδιά. Και επ' αυτού, διίστανται, ακόμη, και οι επιστημονικές απόψεις. Που είναι και απείρως πιο ευέλικτες, αντικειμενικές κατά το δυνατόν και ευπροσάρμοστες, σε σύγκριση με το άκαμπτο θρησκευτικό δόγμα.
Και γι' αυτό ακριβώς, για την σοβαρότητα των προβλημάτων που θα κληθεί η κοσμική πολιτεία να ασχοληθεί και να δώσει λύσεις (σε μια πραγματικότητα, πάντως, που ήδη ισχύει, σ' ότι αφορά την τεκνοθεσία, με διάφορα “παραθυράκια” και περιγραφή της “νομιμότητας”...), απαιτείται η εκ μέρους της πολιτικής τάξης επίδειξη θάρρους, γενναιότητας, ευθύνης και παντελούς έλλειψης υποκρισίας και μικροπολιτικών σκέψεων. Οι ταγοί μας οφείλουν, διατηρώντας ο καθείς τις απόψεις και τις εκτιμήσεις του, να παίρνουν ανοικτά και με ειλικρίνεια θέση για τα θεμελιώδη αυτά κοινωνικά ζητήματα, να διαλέγονται, να επιχειρηματολογούν, ν' αντικρούουν, ν' αποδέχονται , αν ή “άλλη άποψη” τους πείσει, ν' αλλάξουν στάση. Αυτό επιβάλλει η δημοκρατία, αλλά και η κοινή λογική. Οι ευφυείς, είναι γεμάτοι αμφιβολίες. Οι ανόητοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και “βεβαιότητες”...
Δυστυχώς, στην επίμαχη συζήτηση και ψηφοφορία στη Βουλή, μια σημαντική μερίδα του πολιτικού μας κόσμου (συμπεριλαμβανομένων δύο πρώην πρωθυπουργών, ενός πολιτικού αρχηγού και ενός υποψήφιου αρχηγού κόμματος...), έλαμψε δια της απουσίας της! Για να μην... δυσαρεστήσουν καμιά πλευρά απόψεων και μειωθεί η “δημοτικότητά” τους, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί επέλεξαν να είναι... “και με τον χωροφύλαξ, και με τον αστυφύλαξ!” Θα το βρουν πολιτικά μπροστά τους. Όπως και κάποι/ες βουλευτές με γνωστές “ιδιαιτερότητες”, που για να μην λοξοδρομήσουν από την “κομματική γραμμή”, δειλά και μικρόψυχα αρνήθηκαν τον ίδιο τους το εαυτό και “απείχαν”... Αυτοί, ειδικά, εκτός από πολιτικά, θα το βρούν μπροστά τους και στα πεζοδρόμια της κοινωνίας...
Καλές γιορτές, με υγεία, τύχη και (άνευ όρων και ετικετών...) αγάπη για όλους!