Αν δεν είναι προϊόν ταραχής και σαστιμάρας, κάποια μαγική επικοινωνιακή συνταγή θα έχει κατά νου ο κ. Τσίπρας. Ο οποίος, σ' αυτήν την fast track προεκλογική εκστρατεία, έχει... καταφέρει να υπερασπισθεί (και να δεσμευθεί γι' αυτά!) τα πάντα και τα ακριβώς αντίθετά τους!
Ήθελε αυτοδυναμία ή τίποτα, στην συνέχεια και με σαφείς τις δημοσκοπήσεις αντί του “τίποτα” δείχνε να δέχεται κάποιες μετεκλογικές συνεργασίες. Μας ζητούσε να τον (ξανα)ψηφίσουμε για να καταργήσει το επάρατο μνημόνιο που ο ίδιος συνομολόγησε, στην ΔΕΘ μας ξεκαθάρισε ότι το μνημόνιο πρέπει αδηρίτως να υλοποιηθεί! Εξακολουθεί να ποντάρει στο “δίλημμα” παλιού-νέου, επιμένοντας όμως στο σφιχταγκάλιασμα με το “νέο” που σηματοδοτεί ο... Καμμένος (και ο κ. Δραγασάκης επικεφαλής του Επικρατείας, ακολουθούμενος από τον καφενόβιο...μπάρμπα Αλέκο!), έτσι, λες, για να μας κογιονάρει... Επαγγέλλεται την σύγκρουση με την διαφθορά και την διαπλοκή, βρίσκοντας ασφαλή θαλπωρή στο άντρο του αυριανισμού! Κι' έχουμε ακόμη 12 μέρες μέχρις τις κάλπες...
Είναι απορίας άξιο, το πώς ο κ. Τσίπρας δεν αντιλαμβάνεται ότι μ' αυτήν την αντιφατική και στα όρια της απελπισίας προεκλογική τακτική, κινδυνεύει άμεσα να μην γίνεται πιστευτός και να εγκαταλείπεται και από τις δύο μεγάλες κατηγορίες ψηφοφόρων που προτίμησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου: και από του “ριζοσπάστες αριστερούς” (όσους του απέμειναν...) που πίστευαν ότι θα σκίσει τα μνημόνια και θ' αλλάξει την Ευρώπη στα μέτρα του, αλλά και από τους προσδοκούντες να... αποδειχθεί άλλος στις 26 Ιανουαρίου από αυτόν που εμφανιζόταν στα προεκλογικά μπαλκόνια, τους ευελπιστούντες, δηλαδή, στην “κωλοτούμπα”. Περίμεναν ΤΗΝ κωλοτούμπα, όχι κάθε μέρα και από... δυο-τρεις κωλοτούμπες! Τους ζάλισε, τους έκανε δύσπιστους. Δεν τον εμπιστεύονται...
Αν η αριστερά θέλει να έχει μέλλον (και πρέπει να έχει...) στην Ελλάδα με τον σαφή (όσο και δύσκολο) ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, οφείλει ν' αντιληφθεί ταχύτατα και να προσαρμοσθεί ανάλογα, ότι η νέα γενιά των προοδευτικών και ουσιαστικά μεταρρυθμιστών αριστερών της δουλειάς, της συμμετοχής στην εξουσία, και των πρόθυμων ν' αναλάβουν ευθύνες, δεν έχει καμιά σχέση με τους αριστερούς της... περασμένης 70ετίας, αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους μιας άλλης εποχής που θέλουν να πάλλονται οι συναισθηματικές χορδές τους, και νοιώθουν “ασφάλεια” στην συνεχή αναφορά της“θυματοποίησής” τους. Ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί. Τα φαντάσματα του παρελθόντος, τα εκπροσωπεί επαξίως ο Λαφαζάνης και η “Λαϊκή Ενότητα” -ενότητα μέσω της διάσπασης, τέλος πάντων...
Αν ο άνευ(;) ιδεοληπτικών και γεμάτων αυταπατών βαριδιών, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ θέλει (;) να είναι ο ταγός αυτής της νέας ρεαλιστικής και ευρωπαϊκής αριστεράς, πρέπει να πείσει (και ποια καταλληλότερη ευκαιρία από την προεκλογική περίοδο..) την εν απογνώσει και ταραχή κοινωνία, ότι και θέλει και μπορεί να είναι κόμμα εξουσίας. Που στις σημερινές συγκυρίες σημαίνει συνεργασία (δύσκολη και απαιτητική, σίγουρα) με τα άλλα κόμματα που φρίττουν στην ιδέα η Ευρώπη να σταματά στα σύνορά μας, που οραματίζεται το αύριο χωρίς στο μυαλό του εικόνες και ανέφικτες “ιδέες” και “κεκτημένα” του χθες. Και να βγει και να πει με ειλικρίνεια ο “νέος” κ. Τσίπρας, πως είναι πρόθυμος να μοιράσει το βάρος του πολιτικού κόστους που συνεπάγονται όλες οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται για να γίνει, επιτέλους, η Ελλάδα ένα κανονικό κράτος, έστω και με πολιτικούς αντιπάλους ,που όμως συμφωνούν ως προς το ένα αυτό -αλλά πόσο κομβικό!- σημείο. Και δεν βαυκαλίζονται με ανέφικτες “αυτοδυναμίες”, που και δεν επιτυγχάνονται, αλλά και δεν τις θέλει η κοινωνία.
Θέλει, όμως; Η τον βολεύει να... ξαναγυρίσει στην αντιπολίτευση και να πετάει πέτρες και ιδεοληπτικές παρόλες, υποσχόμενος εκ του ασφαλούς τα πάντα στους πάντες, βέβαιος ων (γιατί δοκιμάσθηκε στην εξουσία!) ότι πλέον δεν παραπλανεί κανέναν, οπότε μπορεί “άνετα” και ανεύθυνα να συνεχίσει να ζει “σαν άλλοτε”;
Έχει ακόμη 12 μέρες (και ένα κρίσιμο ντιμπέϊτ...) για να επιχειρήσει την τελευταία, αποφασιστική και χρήσιμη “κωλοτούμπα” του...