Σε 20 μέρες θα πάμε στις κάλπες. Χωρίς... μεγάλες προσδοκίες. Αλλά (ας ελπίσουμε...) και χωρίς αυταπάτες.
Τούτη την φορά, ξέρουμε πως δεν υπάρχουν Μεσσίες «και δώρα φέροντες», ασχέτως αν κάποιοι επιμένουν να ποντάρουν στο θυμικό και όχι την λογική. Και την κτηθείσα πείρα μας...
Υποθέτω πως δεν υπάρχει σώφρων Έλληνας που να μην αντιλαμβάνεται- πέρα κι' άσχετα από τις κομματικές προτιμήσεις του- πως τα χρόνια σωρευμένα προβλήματα και τα μεγάλα αδιέξοδα που δημιούργησε η κρίση, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατων ν' αντιμετωπισθούν πλέον από μονοκομματικές κυβερνήσεις. Οι οποίες, άλλωστε,φαίνονται αδύνατες στο διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, στο οποίο η επιφυλακτικότητα και η δυσπιστία της κοινωνίας στα λεγόμενα “κόμματα εξουσίας” (στα οποία, πλέον, συγκαταλέγεται και ο ΣΥΡΙΖΑ...) αποτυπώθηκε όχι μόνο στις κάλπες του περασμένου Γενάρη, αλλά και σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Οι υπερβάσεις που απαιτούνται, για να γίνουμε επιτέλους έστω και με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση “κανονικό κράτος”, προϋποθέτουν αποφασιστικές και γενναίες παρακάμψεις ιδεολογικών και κομματικών “βεβαιοτήτων”. Και για να συνεγερθεί η κοινωνία να συνδράμει δυναμικά και χωρίς... εκ μεταφοράς πελατειακές αναμνήσεις και μεμψιμοιρίες σ' αυτήν την εκ των ων ουκ άνευ εθνική ανασυγκρότηση, απαιτείται το σάλπισμα να δοθεί εμπράκτως από την πολιτική ηγεσία! Ας γίνουμε πρώτα κανονικό κράτος, και μετά ας αποφασίσουμε αν το θέλουμε “δεξιό” ή “σοσιαλιστικό”...
Τώρα, πλέον, μετά την τελευταία δραματική εμπειρία της... απειρίας και της ιδεοληψίας, των εκ των υστέρων ομολογηθέντων λαθών και των παλαιοκομματικών προεκλογικών πομφόλυγων των «τιμονιέρηδων» μας επί 7 αδικοχαμένους μήνες, είναι πρόδηλο ότι αυτήν την τελευταία ευκαιρία που με αίμα και ιδρώτα εξασφαλίσαμε με το 3ο μνημόνιο (μια ευκαιρία ισχνή και αβέβαιη ακόμη...) πρέπει να κληθούν να την διαχειρισθούν από κοινού όσες πολιτικές δυνάμεις πιστεύουν σ' αυτήν και είναι πρόθυμες να περιφρονήσουν το πολιτικό κόστος.
Και, βεβαίως, όσες περισσότερες είναι (άσχετα με τα ποσοστά και τις έδρες που θα εξασφαλίσουν από τις κάλπες),τόσο πιο εύκολο θα είναι για όλες να το αγνοήσουν, αφού θα επιμερισθεί ισότιμα...
Απαιτείται μια πραγματική εθνική συστράτευση. Τις θέσεις ευθύνης και σκληρής δουλειά στην μετεκλογική κυβέρνηση, είναι επιτέλους επείγουσα ανάγκη να τις πληρώσουν οι πραγματικά άξιοι και δοκιμασμένοι στην πραγματική ζωή ειδικοί, χωρίς να μετράει η πολιτική τους τοποθέτηση.
Πρόθυμοι και ανιδιοτελείς Έλληνες, υπάρχουν τόσο στην χώρα όσο και στο εξωτερικό. Και απλώς, ο μικροκομματισμός και η πελατειακή νοοτροπία του ξεχαρβαλωμένου ελληνικού κράτους, τους κράτησαν απογοητευμένους σε απόσταση...
Αν τους ζητηθεί-άδολα και χωρίς πονηρές “προϋποθέσεις”- να προσφέρουν για τον τόπο τους, θα το πράξουν. Αρκεί οι “ηγεσίες” να θελήσουν να τους αναζητήσουν έξω από τις μουχλιασμένες κομματικές αποθήκες, γεμάτες... αφισοκολλητές, “μαχητές” και εκ άεργους, με μόνα ένσημα από τους κομματικούς “αγώνες” και τα συνδικαλιστικά πεζοδρόμια!
Αυτό θα είναι το μεγάλο και προκλητικό διακύβευμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου.
Και, θα το δείτε, αυτό θα είναι και το “μήνυμα” που θα στείλει το εκλογικό σώμα στις κομματικές ηγεσίες. Τώρα που κανείς πλέον δεν μπορεί να ...ανεμίζει το λάβαρο του “αντιμνημονιακού” αγώνα, τώρα που οι ανόητες “βεβαιότητες” και αυταπάτες διαψεύσθηκαν στην πράξη, όσους επιμένουν στις μοναχικές και αδιέξοδες “αυτοδύναμες” πορείες, και τολμούν την ύβρη “αν δεν είμαστε εμείς οι ισχυροί, δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν!”, τους περιμένει η χλεύη της ιστορίας. Και το φτύσιμο της κοινωνίας...