Λένε ότι ο συγχωρεμένος Λεωνίδας Κύρκος, που πρωταγωνίστησε στη γέννηση του βραχύβιου ευρωκομμουνιστικού εγχειρήματος στην Ελλάδα, ουδέποτε ξεπέρασε (ψυχαναλυτικά) τη ρήξη με τη Μόσχα. Λένε ότι έως το τέλος παρέμεινε αθεράπευτα φιλοσοβιετικός, ακόμα και όταν η σύγκρουση με το ορθόδοξο ΚΚΕ χτύπαγε τιλτ!
Οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης και ο ίδιος ο Τσίπρας, που προέρχονται από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, βίωσαν (φαντασιακά) την επίσκεψη στη Μόσχα (ως μέλη πλέον της ελληνικής κυβέρνησης) σαν μία επιστροφή στη «μητέρα πατρίδα». Αλλωστε πολλοί σημερινοί υπουργοί μιλούν καλύτερα ρωσικά από αγγλικά, αφού έχουν αποφοιτήσει από τις διάφορες κομματικές σχολές επί υπαρκτού σοσιαλισμού.
Μπορεί ο Πούτιν να εκπροσωπεί πολιτικά αυτή την ιδιόρρυθμη μετασοβιετική αυταρχική ολιγαρχία, που προσποιείται τη δημοκρατία, παρέμεινε ωστόσο πιστός στην εθνικιστική (σοβιετική) παράδοση. Ο ρωσικός μυστικισμός, αθεράπευτα αντιδημοκρατικός και αντιδυτικός, είναι ο μίτος της Αριάδνης που ενώνει διαχρονικά τη Ρωσία των τσάρων, του Στάλιν και του Πούτιν.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι γυρεύει γεωπολιτικά ο πρωθυπουργός μίας αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας (όπως υποτίθεται ότι είναι η Ελλάδα) στη Ρωσία του Πούτιν. Στη Μέκκα της ανελευθερίας, της διαρκούς παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του πολιτικού αυταρχισμού.
Η Ελλάδα ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ είχε ως διαχρονικό σύμμαχο τον πολιτισμένο κόσμο. Με το να εμπλέκει σε μία «ενδοοικογενειακή» διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. για το χρέος τις γεωπολιτικές ισορροπίες της χώρας, αναλαμβάνει το ιστορικό ρίσκο να διαταράξει τις σχέσεις της χώρας με τους φυσικούς της συμμάχους. Αν ανατρέξει στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, ίσως διαπιστώσει τι συνέβη στην Ελλάδα κάθε φορά που βγήκε από το μαντρί.