Γνωρίζω ότι δεν είναι κομψό, ούτε ορθό να αναμειγνύονται τα παιδιά στις πολιτικές αντιπαραθέσεις που αφορούν τους ενήλικες. Το άρθρο, όμως, του Γιάννη Π. Καψή, στο aixmi.gr, είναι ένα μνημείο αμετροέπειας από τον ίδιο τον νεαρό αρθρογράφο και μέγιστο δείγμα απρονοησίας του κηδεμόνα του. Υπό αυτήν την έννοια, αυτά που θα υποστηρίξω δεν είναι προϊόν εμπάθειας προς την οικογένεια Καψή, αλλά λόγος συμπάθειας προς έναν νέο που -μάλλον- δεν καταλάβαινε τι έγραφε. Ξεκαθαρίζω, μάλιστα, ότι πρόθεσή μου δεν είναι να μεταμφιεστώ σε αυτόκλητο συνήγορο του Τσίπρα, αλλά να υπερασπιστώ την κοινή λογική.
Τί υποστηρίζει ο νεαρός Καψής στο άρθρο του «Μια γραβάτα για τον Τσίπρα»; Ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν φοράει γραβάτα, ενώ φορούσε ο Λένιν, δεν είναι πραγματικός επαναστάτης, αλλά υποκριτής και golden boy του κομματικού σωλήνα και άρα (συμπεραίνω) επειδή δεν φοράει γραβάτα, κοροϊδεύει τους ψηφοφόρους του και τον ελληνικό λαό!
Αν ηθελε να αποδομήσει τον Τσίπρα, υπάρχουν πολλά επιχειρήματα να το κάνει, όχι όμως επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει να δένει γραβάτα. Υποθέτω ότι αν δεν τον έλεγαν Καψή και τον έλεγαν Παπαδόπουλο κι ήταν απόφοιτος του Λυκείου Γκράβας, δύσκολα θα έβρισκε φιλοξενία σε έναν θεσμικό ιστότοπο και ακόμα δυσκολότερα, θα έγραφε για την γραβάτα του Τσίπρα.
Γιατί αν υποθέσουμε ότι είχε δουλειά, δεν θα είχε χρόνο να δίνει στιλιστικές συμβουλές σε έναν αρχηγό κόμματος ή να του κάνει πολιτικές υποδείξεις επαναστατικότητας. Μπορώ, μάλιστα, να υποθέσω τι θα του απαντούσε, ένας συνομήλικός του οπαδός του Τσίπρα, αν ο κηδεμόνας του είχε την απρονοησία να τον αφήνει να γράφει ό,τι του έρχεται, στον ιστότοπο του ΣΥΡΙΖΑ.
«Κοίτα ποιος μιλάει για κοινωνικούς σωλήνες: ούτε στην Πράβντα του Μπρέζνιεφ (όργανο της σοβιετικής γραφειοκρατίας που παραποιούσε συστηματικά τα νέα) δεν παρατηρήθηκε τόσο σοβαρό κρούσμα οικογενειοκρατίας».