Υπερβολικά απασχολημένα με το πώς θα παραμείνουν στην εξουσία και θα συγκρατήσουν τα (δημοσκοπικά) ποσοστά τους, τα κόμματα της συγκυβέρνησης περιορίζονται στην μυωπική διαχείριση μιας σε διαρκή αποσύνθεση πραγματικότητας, δίχως την "πολυτέλεια" της αποστασιοποίησης και του σχεδιασμού για το μέλλον. Η εκταμίευση των δόσεων, οι λογιστικές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, οι προσωρινές εμβαλωματικές "λύσεις" που αποβλέπουν μονάχα στο πως εξασφαλίσουμε παράταση από το ένα "ορόσημο" (ψήφιση προϋπολογισμού, κάποιο γιούρογκρουπ, η επερχόμενη ευρωπαϊκή διάσκεψη κορυφής κ.λ.π.) στο επόμενο, είναι το μόνο που απασχολεί τις ηγεσίες των συγκυβερνούντων. Κι' όταν τα κουτσοκαταφέρνουν, είναι ... ικανοποιημένοι. Σαν τον δύστυχο, του γνωστού ανεκδότου, που ενώ έχει πέσει από την ταράτσα του ουρανοξύστη και βυθίζεται στο κενό, σε κάθε όροφο που περνάει σκέφτεται, "μέχρις εδώ, καλά τα πάω..."!
Την ίδια τακτική, από την αντίστροφη άποψη, ακολουθεί και η αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν αντιπροτείνει τίποτε το συγκεκριμένο και κοστολογημένο,"απλώς" επενδύει στα κοινωνικά αδιέξοδα και στην απόγνωση που δημιουργεί η κυβερνητική πολιτική που υπαγορεύει η τρόικα και... περιμένει να εισπράξει εκλογικά τον θυμό του κόσμου για να χτυπήσει την πόρτα της εξουσίας. Και τότε... βλέποντας και κάνοντας! Εστιασμένη κι' αυτή στην κοντόφθαλμη μικροπολιτική διαχείριση του σήμερα, αδιαφορεί για το αύριο που ελπίζει να κληρονομήσει...
Καμιά πλευρά δεν δείχνει να προβληματίζεται και ν' ανησυχεί από την εκκωφαντική βουβαμάρα της κοινωνίας, παρά την διαρκώς επιδεινούμενη φτωχοποίηση της. Οι κυβερνώντες την ερμηνεύουν βολικά ως "ωριμότητα" και επίδειξη ρεαλιστικής ανοχής, οι δε της αντιπολίτευσης ως προανάκρουσμα υπομονής μέχρι να έρθουν αυτοί στα πράγματα... H NΔ, η βασική κυβερνητική δύναμη, νοιώθει σχεδόν... ικανοποίηση που παρά τα απάνθρωπα μέτρα και την ισοπέδωση της μεσαίας τάξης εξακολουθεί να καταγράφει ανθεκτικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, εναλλασσόμενη στην πρωτιά με τον ΣΥΡΙΖΑ, που από την πλευρά του είναι πεπεισμένος ότι τα γκάλοπ τον αδικούν και έχει δυναμικότερο ρεύμα (την δύναμη της "κρυφής ψήφου", που δύσκολα αποτυπώνεται στις μετρήσεις...). Ούτε η μεν ούτε ο δε δείχνουν να απασχολούνται από την εντυπωσιακή και συνεχή δημοσκοπική άνοδο της ναζιστικής ΧΑ, μετά την επικαιρική υποχώρησή της που ακολούθησε την δολοφονία Φύσσα και τους συστηματικούς διωγμούς της ηγεσίας της. Τους δυνάμει ψηφοφόρους της , που φυσικά δεν είναι στο σύνολό τους ακροδεξιοί και ναζιστές,θέλουν να προσελκύσουν. Και προσπερνούν επιπόλαια το τι νοηματοδοτεί η αντοχή και η ενίσχυση του "κοινού" της ΧΑ...
Το βασικό κοινωνικό στρώμα που πλήττει και οδηγεί στον αφανισμό η κρίση είναι η μεσαία τάξη, η "ραχοκοκκαλιά της Ελλάδας", κατά την μόνιμη επωδό πολιτικών και αναλυτών τον τελευταίο αιώνα. Μια μεσαία τάξη, όμως, που είχε την ατυχία να μην σχηματισθεί και ανδρωθεί σε συνθήκες και περιβάλλον δομημένου, θεσμικού αστικού κράτους, όπως συνέβη σ' ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη."Θολή", βασισμένη μόνο σε κριτήρια εισοδήματος, μεταπρατική και από τα μέσα του 20ου αιώνα βιαστικά ζυμωμένη με την οικονομικά ανερχόμενη αγροτική τάξη, δεν διαθέτει ιδεολογικά και πολιτιστικά κοινά χαρακτηριστικά. Ο συνεκτικός της ιστός, υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά η οικονομική άνεση και οι διαρκείς προοπτικές της. Χωρίς αυτήν, είναι εξαιρετικά ευάλωτη, ασταθής και εύκολα αποδεικνύει την έλλειψη βάθους και αρχών που την χαρακτηρίζουν. Με τέτοιες ιδιότητες, οι οποίες μάλιστα ενδυναμώθηκαν πολύ με το λίπασμα του πελατειακού κράτους τα τελευταία 70 χρόνια, η μεσαία τάξη με το που βιώνει την απώλεια της εισοδηματικής και γενικότερα οικονομικής της ασφάλειας, χάνει τον μπούσουλα, αποπροσανατολίζεται, γίνεται εύκολα ενεργούμενο δυνάμεων που αμφισβητούν το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Δεν τα βάζει με τις ανεπαρκείς κυβερνήσεις, τα βάζει με το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Αμφισβητεί την αξία και την αποτελεσματικότητά του. Και με χαρακτηριστική ευκολία στηρίζει απολυταρχικά η ανελεύθερα καθεστώτα που θα της διασφαλίσουν (θα της υποσχεθούν, έστω...) την οικονομική της άνεση και ασφάλεια, τις παγιωμένες, "κεκτημένες" βεβαιότητές" της. Θα απομακρύνουν "απειλές" αλλαγών, ακόμη και όταν κάποιες αλλαγές είναι επιβεβλημένες για λόγους προσαρμογής στον μεταβαλλόμενο κόσμο, για λόγους επιβίωσης... (Πριν αντιδράστε. αναλογισθείτε νηφάλια και χωρίς παρωπίδες την 7ετή ανοχή της κοινωνίας στους συνταγματάρχες...)
Με τέτοια "ραχοκοκκαλιά", ένας λαός έτσι κι' αλλιώς συντηρητικός ,φοβικός στις αλλαγές και προσκολλημένος στο παρελθόν από αδυναμία διαχείρισης του παρόντος και σχεδιασμού του μέλλοντος, είναι αναμενόμενο να μην μπορεί ν' αντιμετωπίσει δομικές κρίσεις σαν αυτή που δοκιμάζει σήμερα την Ελλάδα κι' ολόκληρο το ευρωπαϊκό περιβάλλον της. Πόσο μάλλον όταν δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία ικανή και αποφασισμένη να τον συνεγείρει, να τον οδηγήσει. Να πείσει την παραιτημένη και παραπαίουσα κοινωνία πως... για να μείνεις ίδιος, οφείλεις ν' αλλάζεις. Σήμερα, η ΝΔ δεν αλλάζει, δεν αναμορφώνει την κοινωνία. Την εκμηδενίζει ..."οριζόντια" και αναποτελεσματικά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να πιέζει την κυβέρνηση για αλλαγές και εκσυγχρονισμό, μετατρέπεται σε κήρυκα ακινησίας και... "πάμε σαν άλλοτε"!
Κι' αφήνουν την απεχθή ΧΑ, να μοχλεύει οργή, απελπισία και απογοήτευση του κόσμου! Δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι, θα την βρουν μπροστά τους, με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Αλλά τότε ίσως είναι αργά....