Αποστασία για κάθε νόσο και κάθε μαλακία!

Ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας Παπανδρέου που ήξερε να παίζει με την (δημοκρατική) libido της μεταδικτατορικής Ελλάδας, κάθε φορά που ένιωθε να αμφισβητείται, εσωκομματικά η πολιτική του, επανέφερε τον μπαμπούλα της αποσταστασίας, για να ενοχοποιήσει τους αντιπάλους του! Την εποχή εκείνη της αρχαιολογίας των πολιτικών στερεοτύπων η αποστασία είχε ακόμα σαν έννοια, περιεχόμενο, αφού στο συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών είχε ταυτιστεί με τον προθάλαμο της απριλιανής χούντας! Είναι, ωστόσο, εξαιρετικά αμφίβολο, αν σήμερα η λέξη αποστασία μπορεί να λέει κάτι στους 25χρονους και 30χρονους πολίτες που προσπαθούν να σχεδιάσουν την ζωή τους σε ενα σχεδόν αδιανόητο περιβάλλον! Το σίγουρο είναι ότι ένα τμήμα της πολιτικής και μιντιακής γραφειοκρατίας που ζει και σκέφτεται με τις πολιτικές αναφορές της δεκαετίας του '80, αντί να επινοήσει λύσεις, επαναφέρει παλιά αδιέξοδα. Το πραγματικό δράμα αυτής της χώρας, που αποτυπώνει και την ένδειά της είναι ότι προσπαθεί να βρει διέξοδο απο την κρίση με παλιές και αποτυχημένες συνταγές! Και ίσως, τελικά, για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να φτάσει στην ( πραγματική) επανεκκίνηση, θα χρειαστεί να δοκιμάσει ακόμα κι τις πιο αρχαικές λύσεις!