Επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στην διάρκεια της τριήμερης "συζήτησης" (ο Θεός να την κάνει!) στην Βουλή επί της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στα τηλεοπτικά πάνελ που ακολούθησαν: το κομβικό σημείο του τεράστιου προβλήματος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και ως χώρα, είναι ότι το πολιτικό μας προσωπικό... δεν έχει πάρει χαμπάρι για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε!
Και δεν το νοιάζει κι' όλας! Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται αρχηγοί και κόμματα, είναι η πολιτική τους επιβίωση, η αύξηση της εκλογικής τους επιρροής ή έστω η διατήρηση της υπάρχουσας, η αποφυγή αναγνώρισης και ανάληψης ευθυνών (πάντα φταίνε "οι άλλοι"...), η άρνηση και της πλέον στοιχειώδους συνεννόησης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ακόμη και στα προφανή και επείγοντα και... η απόλυτη βεβαιότητα όλων πώς αυτοί και μόνο αυτοί κατέχουν την μία και μόνη αλήθεια!
Δεν τους περνά καν από το μυαλό, με την βοήθεια της εποικοδομητικής αμφιβολίας, ότι μπορεί η πολιτική που σχεδίασαν, εφαρμόζουν ή προτείνουν ανάλογα με την θέση τους στο πολιτικό σκηνικό, ενδεχομένως να είναι λάθος, να επιδέχεται διορθωτικών παρεμβάσεων, οι απόψεις και οι προτάσεις "των άλλων" να έχουν κάποια αξία και ρεαλισμό. Φοβούνται, "δειλοί μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα...", πως αν αναγνωρίσουν κάτι ως σωστό στους "άλλους", θίγουν και απαξιώνουν το "εγώ" τους.
Υπουργοί και βουλευτές, θλιβερά μειράκια ενός σε αποσάθρωση ηγετοκεντρικού πολιτικού-κομματικού συστήματος (μ' εξαίρεση το πάντα συνεπές ΚΚΕ, που ως εκ τούτου σέβεσαι όσο κι' αν διαφωνείς κάθετα με τα όσα πρεσβεύει και προτείνει, σ' αντίθεση με τις πάντα εύστοχες και τεκμηριωμένες αναλύσεις του...), επικαιρικά και μικροπολιτικά υπερασπίζονται με φανατισμό θέσεις και πολιτικές που στο παρελθόν στηλίτευαν - και το ακριβώς αντίθετο με την ίδια ευκολία και "επιχειρηματολογική" βεβαιότητα! Και εμμονικά αντιτίθενται σε προτάσεις και ιδέες των "άλλων", ακόμη κι' αν αυτές είναι πρόδηλα σωστές και ρεαλιστικές!
Όλος ο "θίασος", κοινωνία (που δεν είναι άμοιρη ευθυνών, γιατί μυαλό δεν βάζουμε και θέλουμε ηγέτες στα δικά μας μέτρα, σαν κι' εμάς, όχι καλύτερους, ταγούς, πρωτοπόρους , τολμηρούς καινοτόμους...) και πολιτική τάξη μοιάζουμε με επιβάτες, ναύτες και αξιωματικούς που τσακώνονται για το ποιος έχει δίκιο, ποιανού πρέπει "να περάσει", ενώ το σκάφος βουλιάζει! Είναι πασίδηλο ότι χωρίς εθνικό σχέδιο ριζικής ανασύνταξης και συνεννόησης, έξοδος από την κρίση ( την "μικρή", δική μας, στο ευρύτερο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης...) είναι αδύνατον να υπάρξει. Και για να προκύψει κάτι τέτοιο βιώσιμο και στοιχειωδώς ρεαλιστικό, απαιτείται η σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων, αυτών που πιστεύουν στην δημοκρατική διαδικασία. Θεωρητικά, το αναγνωρίζουν οι πάντες, αλλά... όταν φθάνουμε στο "δια ταύτα", η λογική που επικρατεί είναι το θεοπάλαβο "έσο λογικός, κάν' το ακριβώς όπως το λέω εγώ"!
Αντί να επιχειρείται όσμωση των ένθεν κακείθεν θετικών ιδεών και προτάσεων με παραμερισμό της μικροπολιτικάντικης οίησης και του κομματικού καιροσκοπισμού, από το "πλήρωμα" του βυθιζόμενου σκάφους καταγράφεται μια άρνηση και της στοιχειωδέστερης συνεννόησης! Να σε πιάνει μια αηδία απερίγραπτη, απελπισία, οργή, φόβος και γενικευμένη έχθρα κατά πάντων! Η απαισιοδοξία που τραβάει την κοινωνία στον πάτο, τείνει πλέον να λάβει δομικά χαρακτηριστικά. Ο κόσμος παραζαλισμένος και σε φάση γενικευμένης εθνικής κατάθλιψης, αισθάνεται ότι δεν είναι κύριος της μοίρας του. Και νομοτελειακά, θα "χτυπήσει" κάποια στιγμή τυφλά και αδιέξοδα, με την νοοτροπία του "αποθανέτω η ψυχή μου...". Γιατί αδυνατώντας (με την... ενεργό βοήθεια του "συστήματος") να διαχειρισθεί το παρόν και φοβούμενος το μέλλον, συναισθηματικά στρέφεται σ' ένα παθογενές παρελθόν που διαστρεβλωτικά ωραιοποιεί και αψυχολόγητα εύχεται να επανακάμψει.
Η ασφαλέστερη συνταγή της πλήρους και παταγώδους αποτυχίας1 Δεν το βλέπουν; Δεν το βλέπουμε;