(Επειδή μερικές φορές, όχι, δίκιο δεν είναι το δίκιο του εργάτη όταν ζει παρασιτικά εις βάρος μου)
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ: Συγχυσμένα συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Θα στο πω όσο πιο απλά μπορώ και γίνε όσο έξαλλος νομίζεις ότι θες. Από όλο τον Αρμαγεδδώνα της οικονομικής κρίσης, μερικά μέτρα όχι μόνο δεν με ενοχλούν στο ελάχιστο, αλλά συμφωνώ και επαυξάνω. Και πριν σου πω ποια είναι αυτά, θα στο κάνω πιο διευκρινιστικό για να μην το κουράζουμε. Δίκιο δεν είναι το δίκιο του εργάτη όταν αυτός εργάζεται εις βάρος μου. Δίκιο δεν είναι το δίκιο του εργάτη όταν τοποθετήθηκε από θείο βουλευτή σε μια φουσκωμένη από προσωπικό δημόσια υπηρεσία και πληρώνεται από τον φόρο μου για να τηλεφωνεί από το τηλέφωνο του γραφείου του σε τσοντογραμμές μπας και περάσει η ώρα του, επιβαρύνοντας κρατικούς λογαριασμούς. Και ειδικά αυτός ο τελευταίος, που τον έχω τσεκαρισμένο, είναι και ο κυρίως λόγος που δεν κατεβαίνω σε «αγανακτισμένες» πλατείες, γιατί ξέρω πως είναι ο πρώτος που μόλις του τάξουν ξανά είσοδο σε δημόσια υπηρεσία από την πίσω πόρτα θα κάνει τουμπεκί την αγανάκτησή του (εφ’ όσον την αξιοπρέπεια του την έχει κάνει χρόνια τώρα).
Δίκιο δεν είναι η μαγκιά, η αγένεια, η βωμολοχία, η κλεψιά και η μπόχα του ταξιτζή που μεταφέρει στο εξωτερικό μια εικόνα της χώρας μου χειρότερη από το Μπανγκλαντές. Που μου κάνει μούτρα όταν τον παίρνω από την πιάτσα για κούρσα των 3 ευρώ μόνο και μόνο επειδή, σύμφωνα με τη λογική του, έχω το δικαίωμα να τον ενοχλήσω μόνο για δεκάευρο και πάνω. Είναι τα ταξί στην Ελλάδα τα πιο φτηνά στην Ευρώπη; Σαφώς και είναι. Είναι όμως και τα μόνα ταξί που επιλέγουν αν τους κάνει η διαδρομή σου, που παίρνουν τρεις και τέσσερις επιβάτες μαζί όποτε τους καπνίσει, χωρίς να κουνιέται ρουθούνι, που σου προκαλούν τρόμο στις πιάτσες έξω από λιμάνια και σταθμούς τρένων με το τουπέ του νταβατζή της περιοχής και που στρογγυλοποιούν τα ποσά 20 και 30 και 40 λεπτά προς τα πάνω. Αν ένα κλειστό επάγγελμα θεωρείται κλειστό, επειδή διέπεται από νόμους μιας άτυπης μαφίας, τότε όχι μόνο να γίνει ανοιχτό, αλλά ας γίνει και διαμπερές.
Δίκιο δεν είναι το μονοπώλιο του περιπτερά να πουλάει εφημερίδες και τσιγάρα, με πιο πολλά περίπτερα ανά δέκα μέτρα δρόμου από ό,τι κάδους απορριμμάτων. Γιατί αν ο περιπτεράς δικαιούται να πουλάει ταυτόχρονα φαγώσιμα σνακ, αλκοολούχα ποτά, γυαλιά ηλίου και λοιπά αξεσουάρ, τόσο και άλλο τόσο δικαιούται και ο μεγαλομπακάλης να μου δίνει την εφημερίδα μου και την κούτα με τα τσιγάρα μου μαζί με τα ψώνια της εβδομάδας όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου και να μπορώ να τον πληρώσω και με πιστωτική όταν δεν έχω ρευστό.
Και πάνω απ’ όλα, δίκιο είναι, επαναλαμβάνω είναι, και δεν σηκώνω κουβέντα επ’ αυτού, το κλείσιμο επιτέλους της ΕΤ1 και των κρατικών ψηφιακών καναλιών όπως αναφέρουν οι φήμες ότι σκοπεύει να κάνει ο υπουργός Επικρατείας Ηλίας Μόσιαλος που αναλαμβάνει νέος πολιτικός προϊστάμενος της ΕΡΤ. Δεν άκουσα, πώς είπατε, ορίστε; Είμαι αντισυναδελφικός και δεν σκέφτομαι τις 500 απολύσεις; Ενώ οι 1.500 που δεκαετίες τώρα αμείβονται από τη δική μου φορολόγηση προκειμένου να παράγουν σκουπίδια πολιτιστικού άλλοθι, με αισθητική σιβηρικού γκούλαγκ, παίρνοντας τριπλάσια μισθά από αυτά του μέσου δημοσιογράφου, διακρίνονται από συναδελφικότητα; Μπήκανε μέσα στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, ακολουθώντας οδούς αξιοκρατικών κριτηρίων; Και ποιο ακριβώς είναι το έργο τους και δεν το βλέπω (ούτε εγώ αλλά ουσιαστικά και κανείς άλλος αν κρίνω από τα νούμερα τηλεθέασης;);.
Είναι δυνατόν μια χώρα 10.000.000 ανθρώπων να συντηρεί, μαζί με το κανάλι της Βουλής, τέσσερις κρατικούς σταθμούς, και άλλους τρεις, ή όσοι είναι τέλος πάντων, ψηφιακούς; Χωρίς κανείς από αυτούς να έχει το στοιχειώδες know how, ή τη διάθεση και την τσαχπινιά να μπορεί να διαφημίσει ακόμα και εμπορικά προϊόντα, σαν το «Lost» ή τις «Νοικοκυρές σε Απόγνωση», που έχουν δεδομένα ένα μεγάλο αριθμό θεατών; Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο στον οποίο τα συγκεκριμένα σίριαλ στη μετάδοσή τους από εθνικής εμβέλειας κανάλι να πέρασαν τόσο μα τόσο απαρατήρητα. Και παρ’ όλα αυτά, ούτε καν αυτό δεν προβλημάτισε κανέναν όσον αφορά την ανύπαρκτη πλέον εμπορική δυναμική του ονόματος ΕΡΤ. Σαν να μου λες ότι έχεις ένα σινεμά στο κέντρο της Αθήνας, έχεις επενδύσει χρήματα και σου τρώει χρήματα για να το συντηρείς, προβάλλεις blockbuster, παρ’ όλα αυτά δεν πατάει θεατής κι εσένα δεν σε νοιάζει, το κρατάς όπως έχει. Χωρίς καν να ψάξεις μήπως αυτό που φταίει είναι ότι έχει σπάσει ο αγωγός της αποχέτευσής σου, και όλη η αίθουσα, παρά το Dolby Surround της, βρομάει σαν χαβούζα.
Το ότι μαζί με τα ξερά θα καούν και χλωρά είναι σίγουρο και συμπάσχω. Όμως δεν διατηρείς ένα περιβόλι γεμάτο δάκο και μουχρίτσα στα δέντρα, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν μέσα δύο τρεις ανθισμένες κερασιές (ακόμα κι αν είναι του Κιαροστάμι οι κερασιές, όχι, δεν χρειάζεσαι τέσσερα κανάλια για να τις παίξουν). Κι ούτε πληρώνεις 500 εργάτες στο χωράφι για να κάθονται απέναντι από αυτές τις κερασιές να τις κοιτάζουν, να τάζουν και ευδαιμονικά να αγαλλιάζουν. Με τα δικά μου και τα δικά σου λεφτά από τα οποία συντηρούνται τα κανάλια.
Που στο κάτω κάτω, δες το κι έτσι, απλά και υπολογιστικά, σαν νόμο της αγοράς. Από τη στιγμή που τα έσοδά μου (και σου και όλων μας) μειώθηκαν, σόρι, φιλενάδα στο δημόσιο, που υπάλληλός μου είσαι ουσιαστικά, αλλά εγώ δεν έχω πια να σε πληρώσω, εντάξει; Εσύ μπορεί να μου ζητάς, εγώ όμως δεν έχω. Τι πιο τίμιο από το να στο πω καθαρά, μη σε έχω και μου δουλεύεις τσάμπα;