Ουφ! Την σκαπουλάρισαν και σε τούτη την τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή για το πολλοστό πολυνομοσχέδιο (μίνι μνημόνιο, δηλαδή...) τα παιδιά της κυβέρνησης, και θα περάσουν ένα σχετικά ήσυχο δίμηνο. Μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, που αναμένονται τα νέα «σπουδαία»-επάνοδος της τρόικας, νέες αξιολογήσεις, νέες υστερήσεις, νέα «προαπαιτούμενα», νέα μέτρα που... δεν θα λέγονται μέτρα αλλά «κινήσεις υποχρεωτικές» για να μην χρεοκοπήσει η ήδη χρεοκοπημένη χώρα. Παρηγοριά στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του, που λέει και το θυμόσοφο...
Ετσι πορευόμαστε ως χώρα και ως κοινωνία. Με... δόσεις και διαρκείς παρατάσεις. «Δώσ' ημίν σήμερον...» και αύριο βλέποντας και κάνοντας. Θα τέλειωνε το πρώτο μνημόνιο, και από τις αρχές του 2012 (τέλος του '11 για τον γνώστη και βέβαιο αλήστου μνήμης Παπακωνσταντίνου) η Ελλάδα θα έβγαινε στις αγορές, θα επιστρέφαμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Τελειώνει το 2013,ζούμε το υπό διαρκείς αναθεωρήσεις... τρίτο μνημόνιο, η ύφεση συνεχίζει και βαθαίνει για πέμπτη χρονιά το χρέος και τα (πραγματικά, όχι αυτά της δημιουργικής λογιστικής) ελλείμματα αβγαταίνουν, η ανεργία (η πραγματική) καβάλησε το 30% (των νέων το 60%!), η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, ο κόσμος καλείται να πληρώνει όλο και περισσότερους φόρους για εισοδήματα που όλο και μειώνονται η χάνονται παντελώς... Αντί να βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, βλέπουμε το τούνελ διαρκώς να... μακραίνει.
Ο Χατζηδάκης, μας διαβεβαιώνει ότι «το 2013 θα είναι το τελευταίο έτος λιτότητας!», ο Στουρνάρας αποκλείει «άλλα μέτρα» για το τρέχον έτος, αποφεύγει όμως όπως ο διάολος το λιβάνι να δεσμευθεί για το 2014 και 2015. Και πώς να το αποτολμήσει, όταν δανειστές αλλά και διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί προδιαγράφουν το οικονομικό μας μέλλον δυσοίωνο και προβληματικό «τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2016». Αλλά, δόξα το Θεό, πέρασε στο «τσακ» το πολυνομοσχέδιο! Πήραμε παράτα και... ραντεβού τον Σεπτέμβρη! Δεν ακούσαμε από κανένα μέλος του οικονομικού επιτελείου ή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό (που, τρομάρα μας, έκανε ολόκληρο διάγγελμα για να πανηγυρίσει την... προσωρινή και επί δοκιμή μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από το 23 % στο 13 %!) να μας λέει το θα γίνει τον Μάιο του 2014.Που λήγει οριστικά η δανειακή σύμβαση, τα λεφτά θα πάψουν να έρχονται απ' έξω και θα πρέπει η να ζούμε με ότι βγάζουμε, η να βγούμε στις αγορές να δανειστούμε με εξωφρενικά επιτόκια αυτοκτονίας.
Θα καταφέρουμε το... ακατόρθωτο θαύμα από ανάπτυξη – 5% που έχουμε σήμερα να γυρίσουμε σε θετικούς ρυθμούς μέσα σε 8 μήνες; Θα πάμε σε... νέα σειρά μνημονίων (αν υποτεθεί ότι θα συμφωνήσουν και οι ξένοι...) με νέους ακόμη βαρύτερους όρους που θ' αποτελειώσουν την οικονομία και την κοινωνία; Θα πουλήσουμε μπιρ-παρά όλο τον δημόσιο πλούτο αλλά και τον ιδιωτικό που θα είναι υποθηκευμένος με χρέη στις τράπεζες και την εφορία;
Ο τρόπος που το γκουβέρνο αλλά και συνολικότερα όλο το «σύστημα», αντιμετωπίζει την κατάσταση, θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο. Πού πέφτει κάποιος από το τελευταίο όροφο ουρανοξύστη, στην μέση της πτώσης τον ρωτάει κάποιος από το παράθυρο του 80ου ορόφου «πώς τα πας;», κι' αυτός απαντάει «μέχρις εδώ, καλά τα πάω»!
Η (αξιοθαύμαστη) αντοχή της κοινωνίας, δεν είναι ανεξάντλητη. Μέσα στους επόμενους πέντε μήνες θα έρθουν μαζεμένοι δυσβάστακτοι φόροι (κυρίως για τα ακίνητα, που από περιουσία έχουν καταντήσει ανυπόφορο άχθος) τους οποίους ο κόσμος ΔΕΝ θα έχει να πληρώσει. Τα δημόσια έσοδα, ήδη υπολειπόμενα σε σχέση με τις προβλέψεις, θα μειωθούν περισσότερο.
Τα νέα μέτρα, είτε οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων είτε άτσαλες, άγαρμπες και μη λειτουργικές καταργήσεις δημοσίων υπηρεσιών, θα καταστούν αναγκαία, κι' ας λέει ο Στουρνάρας ότι του κατεβαίνει στο τεχνοκρατικό κεφάλι του. Η ανεργία θα συνεχίσει να καλπάζει. Η κοινωνική έκρηξη με τις απρόβλεπτες συνέπειές της, δεν αποκλείεται να συμβεί με την παραμικρή «ασήμαντη» αφορμή. Και τα τόπια, θα πάρουν φωτιά...
Η «συνταγή» που μας έχει επιβληθεί, είναι σίγουρα λάθος-για ολόκληρη την Ευρώπη είναι λάθος, που όσο δεν διορθώνεται θα επιδεινώνεται η «ασθένεια». Αυτό, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί για μας εδώ άλλοθι. Γιατί εμείς, επί δεκαετίες, ζούσαμε και... απολαμβάναμε τις επιβαρυντικές εθνικές παθογένειες, μ' αποτέλεσμα όταν ξέσπασε η κρίση να «κρεβατωθούμε» βαρύτερα από τους υπόλοιπους. Κι' όταν αυτοί θ' αρχίσουν να συνέρχονται, αργά ή γρήγορα, εμείς θα εξακολουθούμε να κινδυνεύουμε να πεθάνουμε. Απλά, επειδή εμείς... δεν είχαμε ποτέ υπεύθυνο, σοβαρό, λειτουργικό κράτος. Και σήμερα ακόμη αρνούμαστε να κάνουμε το παραμικρό για ν' αποκτήσουμε.
Η κυβέρνηση, το πολιτικό μας σύστημα, αντί να συνέλθει από το σοκ και να αναπροσαρμοσθεί, εξακολουθεί να πορεύεται και να πολιτεύεται... «σαν άλλοτε»! Να διορίζει «Παπουτσήδες», να νοιάζεται πρωταρχικά και κυρίαρχα για την μη διατάραξη των πελατειακών σχέσεων του κράτους (λ.χ. εξαιρεί προκλητικά τους αποσπασμένους στα πολιτικά και υπουργικά γραφεία δημοσίους υπαλλήλους, την ώρα που απολύει εκπαιδευτικούς, ιατρικό προσωπικό κλπ.), καμώνεται πως η «κινητικότητα» και «διαθεσιμότητα» ΠΡΙΝ εκπονηθεί ένα ολοκληρωμένο και εξορθολογισμένο σχέδιο για το τι σόι δημόσιο θέλουμε και πόσους υπαλλήλους χρειαζόμαστε για να το λειτουργούν, είναι... «εκσυγχρονισμός», ενώ δεν είναι παρά βιαστική και αμελέτητη για τις επιπτώσεις περικοπή δημόσιας δαπάνης, ασχέτως επιπτώσεων για την ορθή κρατική λειτουργία. Πρώτα βάζεις το τηγάνι στη φωτιά, και μετά σπάς τα' αυγά, ανεγκέφαλοι!
Αν δεν αποκτήσουμε ένα σοβαρό, κοστολογημένο, μελετημένο και υλοποιήσιμο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης (πέρα κι' άσχετα από τις επιταγές των δανειστών-ας το καταρτίσουμε, και αυτοί δεν θα πού όχι!), ένα βιώσιμο σταδιακό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, λύση δεν πρόκειται να υπάρξει όχι... τον Μάιο του 2014, αλλά στον αιώνα τον άπαντα! Αυτό σημαίνει να παράγουμε πράγματα που θα μπορούμε να εξάγουμε. Προϋποθέτει εκ βάθρων αναδρομολόγηση της εθνικής εκπαιδευτικής φιλοσοφίας. Την θεμελίωση και αποτελεσματική λειτουργία κράτους ευέλικτου και αποτελεσματικού. Την λειτουργική ένταξή μας στο χάρτη της παγκόσμιας προσφοράς και ζήτησης, να ξέρουμε τι μπορούμε να πουλάμε και να κερδίζουμε...
Την πρωτοβουλία, σίγουρα απαιτείται να την πάρει ΤΩΡΑ, με όποιο κόστος, η κυβέρνηση. Που πρέπει παράλληλα να πείσει και να συνεγείρει την κοινωνία και όλους τους παράγοντες (συντελεστές αγοράς, συνδικαλιστικό κίνημα, πολιτική τάξη) χωρίς την συνδρομή των οποίων, ένας τέτοιος στόχος είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Αυτός είναι ό ρόλος και η ευθύνη των ταγών, των μπροστάρηδων. Με όποιο κόστος, ακόμη και με αυτοθυσία...
Αντ' αυτού, η κυβέρνηση μας, στην κρισιμότερη ίσως συγκυρία του σύγχρονου εθνικού μας βίου, χαζοχαίρεται που πετυχαίνει «νίκες» στην μικρή , προσωρινή εικόνα, την ώρα που αδυνατεί να δει την μεγάλη και εφιαλτικά μόνιμη...