"Το τρενάκι, που άραξε πριν από 15 χρόνια στις ράγες ενός έρημου και εγκαταλελειμμένου σταθμού, "ταξίδεψε" πολλούς επιβάτες, έκανε στάση σε σπουδαίους σταθμούς, αγκομάχησε, κατηφόρισε, ανηφόρισε, διέσχισε τοπία γνωστά και τοπία άγνωστα και έγινε ένας μικρός αλλά εκτυφλωτικός φάρος πολιτισμού για να φωτίσει τα έσω και τα έξω σκοτάδια μας", είπε σήμερα η Τατιάνα Λύγαρη, μιλώντας για τα 15 χρόνια που γιόρτασε η Αμαξοστοιχία- Θεάτρου, το Τρένο στο Ρουφ, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Παρών στην εκδήλωση ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης.
"Δύσκολα βγαίνω από το σπίτι μου, καθώς τα πόδια μου δεν με σηκώνουν, αλλά όλο αυτό που συμβαίνει εδώ είναι μια αχτίδα ελπίδας σε αυτό το χάος που υπάρχει γύρω μας", τόνισε ο μουσικοσυνθέτης. "Έχουμε χαθεί μέσα στα ομόλογα και στους αριθμούς. Πίσω από τα νούμερα κρύβονται απελπισίες και άνθρωποι δυστυχισμένοι. Με τόση απαξίωση που υπάρχει σήμερα, φοβάμαι πως θα έρθει πολύ σύντομα το τέλος της τέχνης", συμπλήρωσε.
"Από άγνοια", ξεκίνησα όλο αυτό το εγχείρημα, "δεν είχα ιδέα", τώρα που έμαθα αν με ρώταγαν αν θα το επιχειρούσα ξανά, θα έλεγα όχι, γιατί ήταν και είναι πάρα πολλά τα εμπόδια. Εκείνο όμως που δεν θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω, είναι πως ο πολιτισμός είναι αυτός που θα μας σώσει από τις μεγάλες κρίσεις", εξήγησε η Τατιάνα Λύγαρη.
Για τα δεκαπεντάχρονα του Τρένου στο Ρουφ, που παραμένει "ακόμα στην ...εφηβεία", μίλησε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο οποίος ευχήθηκε "να συνεχίσει τα ταξίδια του, όχι πάνω στις ράγες, αλλά στις σιδηροτροχιές της φαντασίας μας".
Η καθηγήτρια ψυχολογίας Φωτεινή Τσαλίκογλου μίλησε για την "μανία" της Τατιάνας Λύγαρη να ξεπερνάει τα εμπόδια για να προσθέσει πως "δεν έχουμε παρά ένα καταφύγιο ενάντια στον θάνατο, να κάνουμε τέχνη πριν από αυτόν".
Ο Γιώργος Κουρουπός με τη σειρά του, τόνισε πως "οποιοσδήποτε χώρος, καταφέρνει στις μέρες μας να παράγει πολιτισμό, παραμένει μία γνήσια εστία πραγματικής αντίστασης".
Φέτος, το Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου στο Ρουφ ανεβάζει το εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας θεατρικό έργο "Ένας Όμηρος", ενός από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα, του Μπρένταν Μπήαν, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη και μετάφραση Βασίλη Ρώτα και Βούλας Δαμιανάκου.
Πρόκειται για ένα δυνατό θεατρικό κείμενο γραμμένο το 1958, το οποίο έχει να παρουσιαστεί σε αθηναϊκή σκηνή πάνω από τρεις δεκαετίες καθώς και μία μεγάλη παραγωγή για το Τρένο, που συμπεριλαμβάνει έναν θίασο δέκα ηθοποιών.
Τη μουσική του έργου συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης το 1962 για την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Ελλάδα από τον θίασο του Λεωνίδα Τριβιζά. Τα 16 τραγούδια του έργου αγαπήθηκαν από τον ελληνικό λαό, ενώ το μουσικό θέμα για το "Γελαστό παιδί" χρησιμοποιήθηκε στην ταινία "Ζ" του Κώστα Γαβρά και έγινε παγκοσμίως γνωστό.
Σήμερα, για την παράσταση, ο Μίκης Θεοδωράκης συνθέτει 2 νέα τραγούδια, "Έχω μια αγάπη" και "Όταν ο Σωκράτης στην παλιά Ελλάδα", τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο πρωτότυπο κείμενο αλλά δεν είχαν έως τώρα μελοποιηθεί και τα οποία ολοκληρώνουν τον κύκλο τραγουδιών "Ένας Όμηρος" του συνθέτη.
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα μπορντέλο στο Δουβλίνο, όπου συχνάζουν πρώην επαναστάτες του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού ανάμεσα σε πόρνες, τραβεστί και απόκληρους της κοινωνίας. Σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που αντανακλά την παραμόρφωση της κοινωνίας, ένας νεαρός Άγγλος στρατιώτης κρατείται όμηρος σαν αντίποινα για τη φυλάκιση ενός νεαρού μέλους του IRA, που πρόκειται να απαγχονιστεί σε μία φυλακή του Μπέλφαστ. Μέσα σ' αυτήν την παράδοξη ομήγυρη ξετυλίγεται μία ερωτική ιστορία στον αντίποδα των πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ο συγγραφέας θέτει πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά και σεξουαλικά ζητήματα, ασκεί κριτική, παρουσιάζει την γκροτέσκ όψη της δυστυχίας αλλά και τη χαρά του να ζεις, τον ενθουσιασμό της επανάστασης.
Στην παράσταση, τα γνωστά τραγούδια του έργου ερμηνεύουν οι ηθοποιοί πολυφωνικά, a capella ή με τη συνοδεία οργάνων, τα οποία παίζουν οι ίδιοι επί σκηνής.
Για τη φετινή χρονιά το Τρένο στο Ρουφ έχει επτά παραγωγές, καθώς και μία συνεργασία με τον Ηλία Μαμαλάκη στην Παιδική Σκηνή.
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)